Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
W naszej willi otoczonej winoroślami właśnie zaczęło się winobranie. To ważny dzień dla lokalnej społeczności, widać poruszenie, pierwsze zdjęcia z koszami pełnymi winogron i pierwsze przyczepy owoców.
My z naszym nowym kierowcą zbieramy się do odjazdu. Cóż, zapowiada się dość intensywny dzień. Nasz kolega jeździ zupełnie inaczej niż Marco, przyspiesza w miejscach, gdzie zazwyczaj my byśmy jednak hamowali. Jedzie sobie z zakrętami od prawa do lewa i nie reaguje na prośby wolno, wolniej, uwaga zakręt. Może to tylko chwilowe.
Pierwszym naszym przystankiem jest Pienza, gdzie byliśmy wczoraj wieczorem na pysznej kolacji, ale nie zwiedzaliśmy miasteczka. Tu na placu przy murach poznajemy naszą lokalną przewodniczkę, która jest tak charakterystyczna i tak pięknie mówi po polsku, że ujmuje nas wszystkich. Robi show i zamienia pobyt w małej Pienzy w swoistą ucztę. Każdy jest zainteresowany opowieściami o starych losach miasta, cytatami z Herberta czy dowcipami z życia Włochów.
Maszerujemy główną ulicą miasta, docieramy na taras widokowy, zwiedzamy katedrę i pałac władz miejskich. Mamy czas na kawę, małe zakupy, chwilę dla siebie. Pienza bardzo się nam spodobała.
Schodząc przez miasteczko docieramy do alei cyprysów, tej najsłynniejszej, która zagrała pamiętną rolę w „Gladiatorze”. Jest to niemały wysiłek, by zejść do pierwszych drzewek i całkiem spory kawałek marszu. Idziemy niemal w komplecie, jest ciepło, słońce stoi wysoko. Pani przewodniczka ma formę kozicy i nadaje nam ostre tempo. Zdjęcia, wspomnienia, gwar i dyskusje. Milkną wszyscy, a ja na samym dole, w cieniu pierwszego z cyprysów łapię na tyle mocny internet, że udaje się odtworzyć w tej niesamowitej scenerii cały fragment filmu z przejmującą muzyką.
Pojawiają się łzy w oczach wzruszonych uczestników wycieczki, jedna para oczu szkli się, w drugiej naprzeciwko mnie stoją już łzy, wzruszam się i ja. Nie spodziewałam się, że będzie tak przejmująco. Andżelika chlipie za górką, skrywa się za plecami, ale i tak wiemy, że się wzruszyła. Ilona ociera kącikiem rękawa mokre oczy, Justyna siąpi nosem. Ale to pięknie wyszło.
Powoli wracamy, każdy w swoim tempie, podejście pod górkę jest dużo bardziej wymagające.
Kolejnym punktem na dzisiaj jest wizyta w małej fabryce produkującej sery. Giuseppe, właściciel cieszy się opowiadając nam ciekawą historię. Jesteśmy tutaj pierwszą grupą po długiej przerwie. Dzisiaj rano był u niego właściciel piwnicy z winami z Montepulciano, ten sam, który wczoraj specjalnie dla nas otworzył swoje piwnice, zupełnie przez przypadek panowie zmówili się i padło hasło o pierwszej grupie turystów z Polski, która przynajmniej, tak by chcieli, na nowo zaczęła ruch po przerwie. Wiemy, że mowa o nas, jesteśmy dumni.
Myjemy ręce, popijamy wodę i idziemy za właścicielem do fabryki, gdzie bardzo ciekawie i krok po kroku poznajemy tradycję i technologię robienia serów w Toskanii. Najciekawsze są same sery, które przechowywane w lodówce są teraz przed nami.
Jednak dopiero degustacja jest niebywała! Poza wędlinami własnego wyrobu na stole mamy duże deski z serami. Giuseppe znaczy je poszczególnymi numerami, a potem zaleca ich degustację opowiadając o każdym serze kilka słów. Jesteśmy dość zgodni, że ser z pieprzem jest bardzo dobry, dla kilkorga z nas ser z chilli też jest bardzo dobry. Mamy także sporo zwolenników sera z winem. Sałata, pieczywo, oliwa, a na koniec ricotta. Jeny, jakie to pyszne! Oczywiście jest jeszcze woda i wino.
Taki inny obiad, ale jaki ciekawy i pyszny. Pędzimy dalej jeszcze wyżej do Montalcino, by spróbować w jednej z najbardziej uznanych winnic słynnego Brunello. Tu także zbiory idą pełną parą. W bramie mija nas właściciel winnicy, który pędzi na pole. Oprowadza nas Simone, która najpierw po krótce kreśli historię winnicy, potem pokazuje piwnice i wreszcie zabiera nas na degustację.
Brunello to trudne wino, dlatego jesteśmy podzieleni co do opinii, czy jest dobre, czy trudne. Ale warto było popróbować i nauczyć się odróżniać kolejne szczepy win czerwonych. W grupie widać zaskakujące różnice. Na początku wycieczki byli i tacy, którzy deklarowali wręcz oficjalnie, że wina nie piją, bo nie lubią, albo wręcz im szkodzi. Dzisiaj wszyscy zgodnie podnoszą kolejne kieliszki degustując trzecie i czwarte wino.
Łapiemy głęboki oddech, bo droga kręta, a umiejętności kierowcy wątpliwe. Od kołysania, naprzemiennego hamowania i przyspieszania robi się nam niedobrze. Jesteśmy po krótkiej rozmowie z kierowcą na boku, sytuacja wydaje się opanowana. Jednak w praktyce to ten typ Włocha, który nie bardzo liczy się ze zdaniem młodszej kobiety. Oj będzie nam trudno razem.
Krótka przerwa w hotelu i jedziemy na kolację. Okazuje się, że Jarek zostawił swoje okulary w winnicy więc planujemy jeszcze misterny plan ich odbioru, choć pomysł powrotu do winnicy przez góry odrzucamy wszyscy zgodnie niemal natychmiast.
Kolacja dzisiaj u swojskiego kucharza, który gotuje dania toskańskie, bawi nas rozmową, a daniem popisowym są pici, czyli domowej roboty makaron podobny do spaghetti, ale bardziej spłaszczony przyrządzany przy stoliku w serze. Nam poza przystawkami i makaronem smakują też bardzo słodycze.
Wracamy do domu w bardzo dobrych humorach.
