Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Ranek jak zwykle dość rześki, ale jak tylko pojawia się słońce to temperatura rośnie i to rekordowo szybko. Nikt z nas już nie pamięta deszczu na początku trasy.
Ruszamy dalej w stronę Parku Etosha, dzisiaj długi przejazd i sporo atrakcji. Zaczynamy od spaceru po tutejszym wpisanym na listę UNESCO terenie, gdzie znaleziono rzeźby ludy San sięgające jeśli wierzyć panu przewodnikowi nawet 6000 lat.
Odkrywamy kolejne zwierzaki na skałach, poza miejscami wystawionymi do oglądania, wypatrujemy sporo pojedynczych zdobień na skałach i kamieniach dookoła.
Tylko kawałek drogi dzieli nas od skamieniałego lasu, poza wielkimi pniami starych kamiennych drzew mamy okazję by z bliska zobaczyć welwitschje. To endemiczne bardzo ciekawe i stare rośliny, które wyglądają dziwacznie i żyją także w dziwny sposób.
Potem kawał drogi do przejechania, dzisiaj w większości szutry. Jesteśmy dzielni, docieramy na lunch, to zawsze chwila oddechu, a popołudniem mamy w planach wizytę w wiosce Himba.
To znowu żywy skansen, bo oryginalnie plemię to mieszka na północy Namibii przy granicy z Angolą, ale dla nas turystów przeniosło się także tutaj.
Mamy mieszane uczucia, dziewczyny choć piękne to bardzo smutne, niechętnie pozują do zdjęć, niechętnie pokazują swoje domostwa, chcielibyśmy o cokolwiek zapytać, ale nie możemy się porozumieć, przewodnik z patykiem tłumaczy wybiórczo tylko to, co chce.
Nie mamy nawet ochoty na zbyt wiele zdjęć, jak tutaj brakuje energii i poczucia humoru Damara. Na pewno rozluźniłoby to atmosferę.
Opuszczamy tę wioskę, ukojeniem będzie nocleg w pięknej lodży. Tuż przy bramie Parku Etosha, bardzo lubię to miejsce. A dzisiaj wydaje mi się jeszcze piękniejsze, a jaka kolacja. Znowu jest pięknie!
