Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Dzięki Anglikom w Munnar mamy herbaciane pola
Bardzo wczesnym rankiem powitał nas chłód – temperatura spadła do 7 stopni, natomiast koło 8.30 rano było już ponad 20 stopni Celsjusza.
Po pysznym śniadaniu w hotelu wyruszyłyśmy na prywatną rodzinną plantację herbaty, jedyną taką w okolicach Munnar, gdyż reszta plantacji należy do dużych koncernów takich jak indyjski potentat — Tata Ltd.
Herbatę hoduje się w Kerali od 1880 r., a plantacje zostały zapoczątkowane przez Anglików.
Munnar to małe miasteczko położone na wysokości około 1600 m n.p.m, które wciąż zachowuje swój kolonialny urok. Dookoła Munnar przyroda prezentuje się w pełnej krasie, to dosłowny raj na ziemi — możemy tu podziwiać malownicze pagórki i doliny, lasy, liczne strumienie, wodospady oraz oczywiście plantacje herbaty.
Pagórki wyglądają dosłownie jak ogromne zielone skorupy żółwia.
Po swoim królestwie, czyli prywatnej plantacji, która nazywa się Camelot Plantation oprowadził nas sam właściciel — Dalib.
Zobaczyłyśmy, jak kobiety zrywają liście herbaty. Same też spróbowałyśmy tego zajęcia. Oczywiście wszystko wyglądało tak pięknie i egzotycznie w słońcu – soczyście zielone liście herbaty i jaskrawe stroje pracownic plantacji – nie mogłyśmy się wprost powstrzymać od robienia zdjęć.
Dowiedziałyśmy się wielu ciekawych rzeczy, np. dlaczego pomiędzy polami herbacianymi sadzone są czasami szpalery lub pojedyncze srebrne dęby. Wiecie, jaka jest ich funkcja?
Chronią krzewy herbaciane przed niszczącym wiatrem i zacinającym deszczem w czasie monsunu. Przespacerowałyśmy się do punktu widokowego, a nawet znalazłyśmy… kupę słonia. To nie żart, podobno dzikie słonie można tu spotkać dość często.
Po pysznym lunchu, którego gwiazdą była grillowana ryba w liściach bananowca, ruszyłyśmy w drogę do Muzeum Herbaty Kannan Devan, żeby dowiedzieć się, co dzieje się dalej z zebranymi listkami herbaty.
W muzeum pachnącym świeżymi liśćmi herbaty zobaczyłyśmy, jak wygląda proces obróbki herbaty, od którego zależy jej ostateczny rodzaj.
Tak więc, aby wyprodukować czarną herbatę, liście herbaty są zbierane, zwiędnięte (do 40% wilgotności), cięte i walcowane, a następnie poddawane utlenianiu, dzięki czemu zyskują brązowo-czarny kolor.
Zielona herbata jest zbierana, a następnie natychmiast prażona, aby zatrzymać proces utleniania. Dzięki temu jej liście mają jasnozielony kolor i lekki, roślinny smak.
Biała herbata jest zbierana z pierwszych czubków i pąków krzewu herbacianego, zanim otworzą się i uformują pełne liście. Poddawana jest tak naprawdę tylko suszeniu.
Po zwiedzaniu pozwoliłyśmy sobie na drobne herbaciane zakupy – niektóre z nas zakupiły czarną herbatę z przyprawami „masala chai” lub z kardamonem. Będąc już w domu, łatwo będzie się przenieść myślami do słonecznej Kerali z filiżanką aromatycznej herbaty w ręku.
Prosto z muzeum herbaty, pospieszyliśmy na rynek warzywny i owocowy w Munnar.
Otoczył nas od razu barwny tłum i bogactwo zapachów oraz kształtów.
Zadziwiło nas to, jak wiele warzyw niespotykanych w Polsce wykorzystują w kuchni Indusi.
Oto niektóre z nich:
Szczęśliwe i zmęczone wróciłyśmy do hotelu. Wieczorem spotkałyśmy się przy lokalnym piwku, winie, a nawet rumie. Wszystko w ilościach degustacyjnych!
