Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Miasto dopiero budzi się do życia, powoli, niespiesznie. Pojedynczy sprzedawcy owoców rozstawiają stragany na ulicach, poranny wiatr daje uczucie rześkości.
Przed nami długa droga do Merzougi, z której zaczyna się Erg Chebbi, czyli piaszczysta pustynia wydmowa.
Pierwszym przystankiem na drodze jest miejscowość Ifran zwana Szwajcarią Maroka. Nazwę swą zawdzięcza architekturze przypominającej bardziej wioski, jakie spotykamy w Alpach niż budownictwo marokańskie. Pięknie zagospodarowane place, parki ze stawami, soczysta zieleń- to wszystko sprawia, że jest to popularne miejsce wypoczynku bardziej zamożnych Marokańczyków. Przy słynnej rzeźbie lwa trudno jest zrobić zdjęcie, wiec tylko pijemy kawę i ruszamy dalej.
Przejeżdżamy przez przełęcze i park narodowy, zatrzymujemy się na chwile, by zobaczyć gatunek małp bez ogona — makaki berberyjskie, które występuje tylko na tym obszarze Afryki Północnej i jest to gatunek chroniony.
Wiosna to czas kiedy nomadowie zamieszkujący okoliczne doliny zaczynają się przenosić z terenów pustynnych czy przedpustynnych na te położone wykaże w górach. Wędrują 3-4 tygodnie ze swoimi stadami owiec i kóz, by na kolejne pół roku osiedlić się w miejscu bardziej przyjaznym niż gorący obszar Sahary.
Mamy okazje odwiedzić rodzinę mieszkającą w tradycyjnych zbudowanych przez nich chatach. Hadżiba — młoda kobieta, która akurat była w domu przyjęła nas tradycyjną marokańską herbatą, mogliśmy zapytać ją, jak wygląda życie nomadów. To jedno z najciekawszych doświadczeń naszej podróży — bardzo autentyczne i ciekawe. Ona również była ciekawa naszego życia, jak wygląda ono w Polsce.
Na dzisiejszy Lunch wybraliśmy restauracje przy drodze, w której zamówiliśmy specjalności kuchni marokańskiej — omlet po berbersku, tajin z wielbłąda, oraz pstrągi- najlepsze w okolicy.
Tak posileni ledwo wsiedliśmy do auta, by przejechać na Saharę, mijając po drodze Midelt — miasto i okolice słyną z najlepszych jabłek w Maroku.
Docierając do Arfud już możemy poczuć klimat przedsaharyjskich krajobrazów. Mijamy wzgórza, gdzie wydobywa się miejscowy kamień, w którym zostały uwięzione morskie stworzenia setki milionów lat temu. Skamienieliny tworzą przepiękne wzory na blokach skalnych, które pocięte i wypolerowane mogą służyć jako ozdoba w każdym domu w postaci stołu, umywalki czy fontanny. To marokański czarny marmur.
Mijając wzgórza, możemy dostrzec majaczące w oddali przepiękne wydmy. Słońce jest już niżej, oświetla je cieplejszym światłem — wydają się być żółto-pomarańczowe. Wyglądają dokładnie tak, jak pamiętamy z filmów przyrodniczych…
By dostać się do naszego campu, przesiadamy się z samochodu na wielbłądy (dromadery). Czekają już na nas gotowe do drogi przez piaski Sahary. Każdy ma swojego zwierzaka, razem tworzymy małą karawanę.
Przed nami godzina drogi z przerwą na przepiękny zachód słońca. Piasek jest czerwony, ciepły, miękki. Siedzimy na jednej z mniejszych wydm, podziwiając, jak słońce chowa się za wzgórzami na horyzoncie…
Docieramy do obozowiska, w którym po kolacji mamy możliwość obejrzeć występ muzyków gnawa — potomków czarnoskórych niewolników, którzy pozostali w Maroku.
Niebo nad Saharą rozświetlone światłem księżyca i gwiazd — niezapomniane!
