Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Dzisiaj przed nami spacer pod ziemią — zwiedzanie niesamowitych Grot Castellana.
Te niesamowite formacje skalne powstawały miliony lat, a teraz tworzą ciąg podziemnych tuneli o długości ponad 3 km, średniej głębokości 70 metrów, by w najgłębszym miejscu osiągnąć 122 m.
Groty są przepięknie oświetlone, dzięki czemu możemy podziwiać stalaktyty, stalagmity, kolumny, kurtyny, heliktyty zbudowane z kryształów kalcytu, czy inne bajkowe formacje skalne stworzone przez naturę.
Temperatura jest tutaj zmienna, a do tego panuje bardzo wysoka wilgotność. Najbardziej znane i jedne z najpiękniejszych to Grotta Bianca i La grave, ale to nie jedyne wspaniale formacje — na uwagę zasługuje, chociażby wilczyca kapitolińska, która stoi dumnie w jednej z mniejszych grot, krzywa wieża czy korytarz pustynny.
Cała wędrówka trwa około półtorej godziny, a na koniec żegna nas absolutnie niezapomniany widok światła wdzierającego się jasnym snopem do groty przez otwór w sklepieniu.
Wychodzimy na pełne słońce i upał — czas na lunch — w bardzo klimatycznym miejscu, ze świetna kuchnia i winem — Primitivo.
Wracamy do naszej Masseria, chwila odpoczynku — w promieniach ciepłego włoskiego słońca. Popołudniem znowu gdzieś ruszamy — tym razem bardzo blisko — do Masseria położonej ledwie 4 km od naszej — na lekcję gotowania.
Kolejna Masseria zachwyca architektura, wspaniałym ogrodem, winnica, zapachami kwiatów, roślin i ziół. Już jest dla nas przygotowane stanowisko pracy- przy długim stole pod wiatą, każdy ma swój zestaw produktów potrzebnych do zrobienia focacci oraz makaronów.
Mogliśmy zobaczyć, jak należy poprawnie wyrobić ciasto na focaccię, w jakiej kolejności dodawać składniki, a na koniec zrobiliśmy własne — dwa różne rodzaje — jedną z pomidorami i tymiankiem, drugą ze starta skórką z cytryny i ziołami. Następnie trafiły do specjalnego pieca.
W tym czasie zaczęliśmy pod okiem pani Marii wyrabiać ciasto na pastę — czyli włoski makaron. Włosi mają ponad 300 różnych rodzajów pasty, my aż tylu robić nie będziemy — zadowolimy się trzema. Wcale nie najłatwiejszymi, albowiem orecchiette wcale tak szybko się nie wyrabia. No, chyba że wprawnymi dłońmi. Przy dobrym czerwonym winie powstał nasz makaron, a focaccia zdążyła zrobić się w piecu, każdy z nas chętnie jej skosztował.
Po tym jakże wymagającym popołudniu czas na spacer po ogrodzie, by delektować się widokami na winnice i gaje oliwne, oświetlone ciepłym światłem zachodzącego słońca. Złota godzina była dzisiaj wyjątkowa.
Przed nami jeszcze kolacja w tym przepięknym miejscu.
