Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Budzimy się z rytmem natury. Niebo tuż przed wschodem słońca przybiera różne odcienie czerwieni, różu i pomarańczu. Od rana ruszamy ponownie do naszego wodospadu – cudowne orzeźwienie! Turkusowa woda i chłodna kąpiel to piękny początek dnia. Po pysznym śniadaniu płyniemy dalej.
Krajobraz wokół nas się zmienia – znikają pagórki, teren staje się całkowicie płaski. Czasami tylko brzeg rzeki jest nieco wyżej położony. Od czasu do czasu mijamy pierwsze baobaby!
Po kilku godzinach przybijamy do brzegu, by odwiedzić niewielką wioskę – niewielką z naszej perspektywy, ale dla okolicznych mieszkańców to ważne centrum społeczno-handlowe. Przemierzamy wąskie uliczki, odwiedzamy kościół – obecnie dwa w jednym: wokół starego, małego kościółka powstają mury nowego, znacznie większego budynku. Zaglądamy też na lokalny targ i do szkoły.
Mimo że nie ma dziś zajęć, nauczyciel otwiera klasę, abyśmy mogli zobaczyć, jak wygląda szkoła na Madagaskarze. Nie minęły dwie minuty, a w ławkach siedzi już niemal komplet uczniów. Oni ciekawie nam się przyglądają – my im również. Na tablicy wciąż zapisane są ostatnie ćwiczenia z języka francuskiego. Można zostawić datek i wpisać się do pamiątkowej księgi. Robimy zdjęcia: w ławkach, z dziećmi, w klasie i na zewnątrz. Po wyjściu dzieci śpiewają dla nas hymn Madagaskaru i tradycyjną malgaską piosenkę. Potem ruszają za nami aż do łodzi, przez cały targ, gdzie można kupić dosłownie wszystko.
Wyruszamy dalej, a kolejnym przystankiem ma być mała wioska Berevo, w której – jak głosi wieść – polski ksiądz prowadzi misję. Najpierw obiad, a mimo nadciągających chmur idziemy do wioski. Nie leży bezpośrednio przy rzece – spacer trwa około 15 minut. Obsługa łodzi rozpytała miejscowych o drogę do kościoła, który – jak się okazuje – zna tu każdy.
Docieramy do kościoła. Od razu czujemy, że trafiliśmy we właściwe miejsce. Pięknie zagospodarowany ogród, bujna zieleń, kwitnące kwiaty, niewielki biały kościół, a za nim dom z mniejszym ogrodem. To tu mieszka ksiądz Henryk. Przewodnik pyta pracującego w ogrodzie mężczyznę o polskiego księdza – po chwili w drzwiach domu pojawia się starszy pan w błękitnej koszuli, z uśmiechem na twarzy. Wita nas z ogromną radością, zaskoczony i wzruszony – nie mógł uwierzyć, że do tej odległej wioski przybyli Polacy specjalnie do niego.
Ksiądz Henryk zaprasza nas do prostego domu, bez luksusów. Opowiada o codziennym życiu na Madagaskarze, o tym, jak tu trafił i jak od 18 lat pomaga lokalnej społeczności. Wybudował szkołę podstawową, a rok temu ukończył budowę liceum. Wspierają go ludzie o wielkich sercach z całego świata – przesyłają datki, pomagają osobiście.
Przekazujemy mu resztę rzeczy przywiezionych z Polski oraz datek finansowy – nasz symboliczny wkład w dzieło tego niezwykłego, skromnego człowieka. Na zakończenie robimy wspólne zdjęcia. Gdy wychodzimy, z kościoła dobiega śpiew dzieci: „Jezu, ufam Tobie”… po polsku. To nie była zwykła wizyta. Zostawiła w nas wiele emocji i refleksji.
Wracając na łódź, jesteśmy zmęczeni i spoceni – temperatura nas nie rozpieszcza, a na horyzoncie gromadzą się deszczowe chmury. Na szczęście zostają w oddali, a my płyniemy dalej w stronę ujścia rzeki Tsiribihina, ku błękitnemu niebu.
Na nocleg zatrzymujemy się przy brzegu, skąd widać już pierwsze baobaby. Niedaleko cumuje inna łódź – pełna Malgaszy i towarów aż po dach. Po pięknym zachodzie słońca jemy kolację na łodzi, a potem spotykamy się z ekipą z sąsiedniej łodzi przy ognisku na plaży. Tańce pod rozgwieżdżonym niebem, rozmowy w ciepłą afrykańską noc… chwila luzu, chwila odpoczynku.
Część z nas śpi na pokładzie, część w namiotach. Jest ciepło i przyjemnie. Nad ranem robi się trochę wilgotno, ale słońce szybko suszy to, co mokre.
