Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Przed nami ostatni dzień naszego pobytu na Alasce. Opuszczamy naszą najpiękniejszą jak dotąd lodżę, niestety nie było tu miejsca na dwie noce i ruszamy w poszukiwaniu przygód. Najwcześniej wybrali się Boguś, Maciek i Wacek, którzy wczoraj po nieudanej próbie wypłynięcia na rafting od razu zarezerwowali sobie w mieście wypad na grubą rybę. Udało się nawet wykupić rejs na łososie i halibuty, a że słyszeliśmy od naszych Przyjaciół z Jamirami tylko dobre rzeczy o halibutach grzechem byłoby teraz nie skorzystać z takiej okazji. Popsuła się pogoda, może tylko rano, ale o 4:40, tak wcześnie musieli wyruszyć po raz pierwszy od dwóch tygodni było jeszcze szaro i chmury niczym gęste obłoki z waty cukrowej przykrywały szczelnie ośnieżone szczyty najbliższych gór. I tyle o grupie numer jeden, na oceanie zasięgu nie ma, wyprawa zaplanowana na 12 godzin zobaczymy się dopiero popołudniem. O 9.30 po porannej kawce i małym śniadanku rusza grupa II, tak się składa że mamy akurat auto z sześcioma miejscami więc logistycznie jesteśmy przygotowani na wszystko. My zakładamy rejs po fiordach i to tych najbardziej znanych w Parku Narodowym Kenai Fiords. Docieramy na miejsce panie z informacji proponują nam 7 godzinny rejs, który w dużej mierze ma być powtórką rejsu, który odbyliśmy już w Valdez. Pogoda w porcie niestety nie lepsza niż rano, i chociaż opuszczaliśmy lodżę w pełnym słońcu to tutaj raczej pochmurno i zimno. Jednak Ania i Kris, którzy nie byli na rejsie w Valdez, bo pływali kajakami kuszą się na rejs, my we cztery dziewczyny dezerterujemy. W tym czasie kawka w Stabucksie, jedyny jaki jest w mieście znajdujemy w centrum handlowym w wielkim sklepie spożywczo-chemicznym i delektujemy się kawką pośród pieluch, mokrych chusteczek, itd. Tu spotykamy się z pozostałymi uczestnikami naszej wycieczki, którzy wykwaterowali się ciut później z lodży i teraz robią ostatnie zakupy. Nie mają żadnych wielkich planów na dzisiaj, postanowili odpocząć. My wpadamy jeszcze na chwilę na mały spacer do miasta, by znaleźć pamiątki z Alaski, ale mamy zbyt wielkie oczekiwania. Sklepików sporo, ale każdy z nich oferuje to samo. Beata za kierownicą jedziemy w poszukiwaniu naszej lodży na ostatnią noc. Zajmujemy pierwsze gotowe pokoje i ogłaszamy krótką sjestę. Chyba pogoda wie, że jutro wracamy do kraju, idealna jak dotąd dzisiaj postanowiła się popsuć. Leje jak z cebra i jest bardzo zimno. Na szczęście jak to w górach i do tego na Alasce taka aura szybko mija i chwilę po 16 kiedy ruszamy po odbiór naszytego Koleżeństwa do Seward świeci piękne słońce, szczyty widoczne jak na dłoni a dla nas jakby całkiem nowa trasa.
Najpierw panowie wędkarze, dumni z siebie bardzo, połowy fantastyczne. Byli we trójkę sami na łodzi, pan kapitan zadbał o dobre miejsca, i mimo ziąbu na łodzi, mimo choroby morskiej Maćka połowy bardzo obfite. Dwojakiego rodzaju ryby jadalne: halibuty i rockfish zostały zabrane do portu. Teraz w reklamówce mamy świeżusieńkie filety z rybek dla całej grupy i nazwę lokalu, który mamy znaleźć a w którym ta ryba zostanie przygotowana. Zanim jednak odbierzemy zadowolonych z rejsu Anię i Krisa pierwsze zdjęcia i nagrania kamery z połowu. Chłopaki nawyciągali się mnóstwo ciężkich halibutów, rekordową rybę wyjął Boguś, już teraz mówią o posiniaczonych udach lub pachwinach, w zależności od techniki opierania wędki przy wyciąganiu ryby i zakwasach w rękach. Mieli także jednego małego rekina, który wylądował w wodzie i jedną wielką płaszczkę, tej także darowywano życie. Nie obyło się bez elementów zaskoczenia, kiedy to największy halibut nie tylko został nadziany na harpun ale jeszcze dodatkowo zastrzelony, czytaj i rozum dosłownie zastrzelony przez pana kapitana z broni, którą miał w kieszeni… Po prostu USA.
Ania i Kris zauroczeni rejsem, niestety brak słońca spowodował, że zmarzli i to mocno, bo prawie nie chowali się pod podkład tylko dzielnie korzystali z widoków na otwartym powietrzu. Widzieli bardzo dużo humbaków, foki, maskonury, pingwiny, wydry, orły. I udało im się podpłynąć bardzo blisko do czoła lodowca. Zdjęcia cudne. Zaraz wrzucimy ich przegląd do galerii.
Póki co jednak w restauracji wybieramy opcję z rybą na głębokim tłuszczu z sosem tatarskim, a drugą jej połowę z grilla. Ucztujemy przy suto zastawionym stole, genialny halibut, przepyszny i bardzo świeży. Dogadzamy sobie, nie mogliśmy wymyśleć lepszej kolacji pożegnalnej. Czas na powrót do lodży, część ryby niezjedzonej przez nas w restauracji zabraliśmy dla naszej czwórki, która czeka w lodży, na wynos. Mają okazję skosztować połowu.
