Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Luang Prabang, jako dawna stolica Królestwa Laosu, ma wiele do zaoferowania turystom. Najważniejszym punktem programu jest dawny Pałac Królewski, obecne Muzeum Narodowe, w którym przyjrzeć się można komnatom, ubraniom i kulturze życia rodziny królewskiej. Następnie niezliczona ilość świątyń, z których te najważniejsze mieliśmy w planach na dziś: Wat Mai, Wat Xienthong, Wat Visoun, Wat Aham.
W porze lunchu udaliśmy się na laotańską zupę do najlepszej lokalnej knajpki w mieście. Żadnego turysty, tylko my. Tuż przy ulicy, za małym drewnianym stołem siedziała szefowa kuchni wraz z pomocnicami. Obok niej 2 duże garnki. Jeden na makaronem ryżowym, drugi z zupą. Na stole świeża wieprzowina, zioła, dla chętnych również wieprzowe wnętrzności jako przysmak. Do tego pół limonki, świeże papryczki chili, sos z pestek chili i zupa gotowa do spożycia. W pobliżu naszego stołu biegały wolno kury i psy, obok drewniany dom, przy którym pani wieszała pranie. Zupa pyszna, atmosfera również unikalna.
Po lunchu 2 godziny czasu wolnego na spacery po mieście, sesje zdjęciowe oraz zakupy. Ok. 16:30 postanowiliśmy wspiąć się na najwyższe wzniesienie miasta, górę Phoisu, skąd rozpościerał się widok na całe Luang Prabang. Z jednej strony rzeka Nam Than, z drugiej strony dwa razy szersza rzeka Mekong. W oddali wyróżniające się, zdobione płatkami złota świątynie z wszystkimi detalami. Zrobiliśmy sesję zdjęciową ze szczytu góry, po czym zaczęliśmy schodzić w dół. Na zachód słońca nie mogliśmy liczyć ze względu na niewielkie zachmurzenie. Mimo to widok był warty naszej wspinaczki.
Wieczór spędziliśmy na kolejnych spacerach po centrum miasta. Pożegnaliśmy się więc z przewodnikiem i postanowiliśmy wrócić do hotelu specjalnym tuk tukiem hotelowym.
