Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Wracamy mimo wczesnej pory po już zatłoczonych ulicach Dohy na lotnisko. Wszystko idzie sprawnie aż do momentu boardingu. Nie wiadomo czemu na bok odstawieni zostają Ula i Wacek a potem ja. Okazuje się, że lot jest pełen my mamy się udać do Biura Obsługi i wcale nie słuchamy dalej, bo wieści zaczynają być przerażające. Oczywiście, że się nie zgadzamy, nigdzie nie idziemy, w samolocie jest już część naszej grupy i my też chcemy lecieć właśnie teraz, już dzisiaj.
Stoimy czekając i obserwując każdy ruch pana z naszymi paszportami i kartami pokładowymi. Wreszcie maszyna wypluwa trzy boardingi i dołączamy do pozostałych już w samolocie. Lot trwa niby 5.5 godziny ale się nam ciągnie. Zatem z ulgą wysiadamy w Entebbe, a tu upał. Słońce, mimo zapowiadanych wszem i wobec deszczy pogoda jak na Afrykę przystało. Procedura wizowa przechodzi całkiem zgrabnie, choć zaskakuje nas cena wizy, która wzrosła o 100 % i kosztuje teraz już 100 USD i to od kiedy od 1 listopada, zmiana jest na tyle świeża, że stawek wizowych nie zmieniono nawet jeszcze na stronach konsularnych.
Bagaże nasze doleciały wszystkie ale walizka Aliny z defektem. Został wyrwany zamek i kawał szwu oraz materiału. Chcemy reklamować by naprawić walizkę lub ją wymienić. To trwa, nasza grupa już w jeepach a my nadal przy okienku z panią, która mimo podzielności zadań i uwagi gubi się telefonując, piszać, kopiując naraz.
Niestety nie zdążymy już na trzewikodzioby, ale spontanicznie przesuwamy je na jutrzejszy poranek, a sami by jednak nie siedzieć w hotelu ruszamy na spacer po Ogrodzie Botanicznym. Dostajemy przewodnika, który zna się i na roślinach i na ptakach, powłóczymy noga za nogą, bo jednak doba w samolocie to duże zmęczenie.
Wpadamy po drodze do supermarketu a potem na kolację. Mieszkamy nad samym brzegiem Jeziora Wiktorii. A kolacje mamy mocząc prawie stopy w jego wodach. Fale szumią bardzo kojąco a nawet usypiająco. Jesteśmy głodni więc wszystko znika w mig. Teraz odsypiamy zaległości bo rano startujemy wcześnie.
