Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Tak wcześnie na safari jeszcze nie jechaliśmy nigdy. Niestety nie mamy innej opcji, reguły dyktuje Botswana i park narodowy, zatem o 5:45 zgodnie z wytycznymi meldujemy się w recepcji. Musielibyście nas zobaczyć. Mamy na sobie wszystko, co zabraliśmy z Polski, wyglądamy komicznie.
Rafał poza wieloma warstwami ubrań dobrał sobie ręcznik, którym opatulił szyję, a na ręce porwał od pana kierowcy wielką torbę, która została pusta po tym jak wyjęliśmy z niej koce, którymi oczywiście skrzętnie się opatuliliśmy. Rafał ma teraz unikatową mufkę, do obejrzenia na zdjęciach. Nasz kierowca wita nas i zamaszystym ruchem zaprasza do samochodu, zajmujemy miejsca, jest nas akurat 10 więc mamy całe auto dla siebie. Ruszamy w stronę parku, już pierwsze kilometry na asfalcie upewniają nas tylko w przekonaniu, że te warstwy ubrań nie były bezzasadne, jest rześko. By się ogrzać, przytulamy się do siebie. Bramy parku są jeszcze zamknięte, ale po kilku minutach będą otwarte. Wjeżdżamy jako jedni z pierwszych do parku.
Jeszcze inne wrażenia niż na dotychczasowych safari. Auto 4x4 jest bardzo zasadne, bo mnóstwo tu piachu, nie raz i nie dwa grzęźniemy mocno w piachu, a silnik wyje, by móc się stąd gładko wydostać.
Zwierząt całkiem sporo, najwięcej jak zwykle antylop, ale mamy też piękne widoki nad rzeką. Najwięcej czasu pochłaniają nam dzisiaj hipopotamy, które rozłożone w małym stawku, który zawładnęły na wyłączność, po porannej toalecie i kąpieli wracają do niego, by tam brodzić i leżakować aż do popołudnia. Piękny widok, tym bardziej że bardzo wiele zwierząt ma teraz młode, co zawsze jest ujmującym doświadczeniem.
W połowie naszej trasy pan kierowca zarządza śniadanie. Wysiadamy ot tak po prostu na polanie, pod wielkim drzewem. Jesteśmy w sercu parku, bez żadnych ogrodzeń, płotu ani nic takiego. Mamy kawę, herbatę, ciasteczka. Posileni ruszamy na drugą część safari. Jest cieplej, więcej słońca, budzą się ptaki, które coraz żwawiej przelatują z gałęzi na gałąź bawiąc się z nami. Spotykamy stada słoni. Chobe słynie z wielkich ilości słoni i te nie dają na siebie czekać.
Trzy godziny safari mijają niepostrzeżenie, oczywiście apetyty mamy większe, tym bardziej po opowieści naszego kierowcy, który wczoraj podczas popołudniowego safari widział lamparta i kilka lwów. I teraz mamy dylemat, co zaplanować na popołudnie, które mamy wolne.
Na razie jednak solidne śniadanie w lodży, a potem czas na spakowanie walizek, przenosimy się do namiotów w buszu. Zanim opuścimy miasto ustalamy nasze popołudniowe atrakcje, część z nas decyduje się na powtórkę rejsu o zachodzie słońca, mamy też dwie osoby, które wybierają się na safari samochodowe.
Zatem pędzimy, by szybko zakwaterować się w namiotach i wrócić do miasta. Słabo oznakowany jest dojazd do naszego nowego miejsca, zatem błądzimy troszkę, ale ostatecznie znajdujemy nasze miejsce.
Wita nas serdecznie młody chłopak, który szybko rozdaje nam namioty, a potem zaskoczony naszą prośbą o przygotowanie zupy nie odmawia tylko znika w kuchni na kilka minut, odsyłając każdego kto przychodzi i wścibskim nosem chce wyczuć, jaką to zupę gotuje szef.
Nie wierzymy, że się mu uda, bo czasu mamy mało, a tu ku naszemu zaskoczeniu, po kilkunastu minutach zasiadamy do pięknie nakrytego stołu przy zupie warzywnej z makaronem. Atrakcją tego miejsca, poza bardzo sprawnym kucharzem, jest oczko wodne, zapowiada się bardzo ciekawy wieczór.
My ruszamy do miasta, a tam dzielimy się na dwie grupy i jedziemy każdy na swoje safari.
Mamy powtórkę z wczoraj, czyli bardzo dużo zwierząt. Nasza łódka nie jest już taka duża jak wczoraj i dzięki temu udaje się nam podpłynąć całkiem blisko do wielu zwierzaków, mamy więcej czasu na podpatrywanie ptaków. Bardzo miły rejs.
Koleżeństwo w samochodach spóźniło się, bo niemal w ostatniej chwili tuż przed zachodem słońca dostali informację, że na końcu parku leży sobie rodzinka lwic. Nie było wyjścia, trzeba było wrócić, i rzeczywiście aż sześć lwic wygrzewało się na piachu.
Wszyscy zadowoleni wracamy do namiotów, kolacja chyba gotowa.
Jesteśmy głodni, ale nie możemy tak po prostu siąść do stołu i zacząć jeść. Nasz kucharz to także prawdziwy szef kuchni, który najpierw chce nam opowiedzieć o sobie, potem o poszczególnych daniach, a na koniec o filozofii życia.
Jesteśmy ujęci atmosferą tego miejsca, a jeszcze nie spróbowaliśmy jedzenia. To tylko dopełnia ten obraz.
W oczku wodnym gromadzą się słonie, spore stado pawianów, przebiegają także hieny.
Mamy cudny wieczór w blasku księżyca na końcu świata.
