Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Kto by pomyślał? Wyglądam przez okno o 6 rano. Słońce tu wstaje bardzo wcześnie i świeci przez 12 godzin. Zapowiada się piękny dzień. Trochę pracy w łóżku, relacje, zdjęcia, maile, a potem wraz z Asią czmycham na śniadanie do miasta. Co to za frajda po ponad roku siąść sobie w fajnej i klimatycznej kawiarni z wielkim kubkiem puszystego cappuccino i pysznym muffinem. Ale radość! Wiosnę to mam teraz w sercu i żołądku.
Wracamy do hotelu, gdzie wszyscy przygotowują się do wyjścia. Dzisiaj w planach Banos i okolice, ale przede wszystkim wodospady. Pierwszy punkt programu to położony za miastem domek na drzewie. Powstał tu przypadkowo wybudowany z inicjatywy pana monitorującego aktywność wulkanu. Teraz obrósł w całkiem spore centrum rozrywki. My ciągniemy do huśtawki na końcu świata. Widok ten dalszy tonie w chmurach, ten bliższy jest zielony. Sceneria bajkowa. Szukamy pierwszego ochotnika. Na huśtawkach Iwona, której aż się nogi trzęsą ze strachu, ale z każdym kolejnym razem jest lepiej. Wacek bawi się przednio, Małgosia płynie tak gładko i elegancko. Ilona niby się boi, a jednak podoba się jej nuta szaleństwa. Asiunia szaleje na całego z obrotami i leci wysoko wysoko. Podobnie Marek, który bawi się jak dziecko. Aga delikatnie, a jednak z obrotem, a na koniec ja macham nogami i mogłabym tak huśtać się jeszcze i jeszcze. Ależ to było przyjemne!
Teraz mamy czas by wejść do domku na drzewie, podziwiać cudne kwiaty: wspaniałe hortensje, niesamowite kosmosy, wspaniałe amarylisy.
Po takiej dawce adrenaliny jesteśmy gotowi na wszystko. Zatem wracamy do głównej drogi, by zatrzymać się przy pierwszym z trzech wodospadów zaplanowanych na dzisiaj. Wysiadamy z autobusu i od razu pojawia się pomysł, by polatać. Wodospad widać wprawdzie z drogi, ale można obejrzeć go z bardzo bliska. Część z nas decyduje się na kosz, taki wagonik, którym bezpiecznie można dotrzeć na drugą stronę, a potem wrócić, ale mamy grupę śmiałków, która decyduje się lecieć przed siebie na linach. Iwonka na siedząco a my pozostała czwórka na leżąco na brzuchu. Im bliżej, tym większy strach. Najpierw lecą Iwona i Marek. Ale to wygląda! Potem Asia i Wacek - super synchronizacja, a na koniec ja. Wow! Tylko krótko i hamowanie dość osobliwe zaskakuje wszystkich, bo ma się wrażenie jakby należało się zderzyć ze ścianą, by wyhamować ostatecznie.
Ale cudnie! Kolejny wodospad oglądamy tańcząc na ulicy. Tak, na ulicy. Z pobliskiego wielkiego auta dudni skoczna i latynoska muzyka i wiele nam nie trzeba - Marek, Adriana, Wacek, a potem wszyscy podrygujemy w takt muzyki.
No i wreszcie przychodzi moment na Kocioł Diabła, najbardziej spektakularny wodospad w okolicy. Jedziemy na parking i już wiemy, że sami nie będziemy. Jest niedziela i sporo miejscowych, nawet z odległych krańców Ekwadoru przyjechało dzisiaj na zwiedzanie Banos.
Jest ciepło, ale zabieramy ze sobą kurtki na deszcz. Schodzimy do samego wodospadu. Asia nawet pod wodospad. Jest cała mokra, ale zadowolona.
I to jaki! Cudne miejsce z mnóstwem kolorowych obrazów, ogrodem w patio, cudnymi basenami. A jedzenie? O mamo! Jakie pyszne! Zupa z awokado, krewetki z risotto z quinoa, a na deser mus z marakui. Jesteśmy w niebie.
Wracamy do hotelu, króciutka przerwa i spacer do miasta. Idealna okazja na zdjęcia, drobne zakupy.
A ponieważ wiosna, to mam niespodziankę dla grupy. O 18:45 zapraszam wszystkich na przejażdżkę ciężarówką przerobioną na otwarte auto. Z tyłu dudni muzyka latynoska, leje się rum z colą i mamy dyskotekę na kółkach tylko dla siebie. Jest już ciemno, auto mieni się wszystkimi kolorami tęczy, lampki mrugają, cudnie. Grupa jest zaskoczona i bardzo szybko tanecznym krokiem podłapuje klimat disco latino. Bawimy się pnąc pod górę na jedno ze wzgórz. Ale zabawa! Są z nami Omar i Adriana, którzy równie dobrze jak my bawią się w rytm swojej muzyki. Nawet podśpiewują.
Na samym końcu jest most miłości, gdzie szybko kradniemy show i jako jedyna grupa turystów i to tańczących stajemy się atrakcją. Jesteśmy filmowani i robi się nam zdjęcia. Zostaliśmy nawet poproszeni o rundę honorową przejścia przez most w poncho i kapeluszach.
Ale zabawa! A to nie koniec, bo jeszcze trzeba do domu wrócić. Ten pierwszy odcinek drogi w chmurach jest niesamowity. Tylko my i mleko dookoła. Wspaniałe przeżycie. W mieście machają nam miejscowi, dołączają kołysząc biodrami do kolejnych hitów. Odstawieni przed hotel żegnamy naszego kierowcę Jezusa i głodni idziemy jeszcze do miasta na kolację.
