Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Musimy wyjechać dość wcześnie, kawałek drogi przed nami. Pierwszym punktem programu jest Park Narodowy Cajas. Sama nie wiem, czy jeszcze jest coś mnie w stanie zaskoczyć. A jednak jest.
Ten park to zdecydowanie cudowna przygoda. Spotykamy się przy wejściu z miejscowym przewodnikiem, który zabiera nas najpierw na ścieżkę, a potem sprowadza przez chaszcze do laguny. Przedzieramy się obserwując coraz to mniejsze roślinki, a każda wyjątkowa i każda ma inny kolor. To prawdziwa lekcja fotografii makro. Teren bardzo mokry, gąbczasty. Robimy mnóstwo zdjęć. Zataczamy całkiem spore kółko i wcale nie chcemy wracać. Prosimy o więcej, by nasycić się tymi wspaniałościami. I jeszcze, i jeszcze. W schronisku przy parkingu zatrzymujemy się na kawę i gorącą czekoladę. Obie smakują wyjątkowo na wysokości 4200 metrów.
Pakujemy się ponownie do autobusu. Docieramy do najwyższego punktu w parku: Trzy Krzyże i stamtąd po spotkaniu z lamami, które tu niczym sarny u nas skubały sobie trawkę przy drodze. Jedziemy dalej.
Teraz czas na zamianę wszystkiego. Z gór przejedziemy na niziny, z wysokości niemal nad ocean. Nie będzie już zimno, tylko coraz bardziej ciepło i wilgotno. Ale wszystko powoli, najpierw musimy się zmierzyć z kolejnymi lawinami błotnymi i obsuwami kamieni, które zawalają tu drogę. Nie ma jak przejechać, organizowane są objazdy albo wytyczona nowa droga dookoła. I tak kilka razy.
Przed dotarciem na nocleg do Guayaquil zatrzymujemy się na lunch. Tym razem gościmy w hacjendzie słynącej z produkcji kakaowców i mango. Lunch w ogrodzie przy pięknie nakrytym stole pod baldachimem z bugenwilli. Nic nam więcej nie trzeba.
Po skończonym lunchu właściciel zabiera nas na spacer po plantacji, objaśnia i opowiada całkiem sporo o samych owocach i drzewach. Potem zabiera nas na pokaz produkcji czekolady. Mamy okazję spróbować i tej mlecznej, ale i tej z 70 % kakao. Każdy wybiera coś dla siebie. Tu kupujemy też prezenty dla najbliższych. Miód z kakao to dopiero egzotyka.
Nasz hotel leży w samym sercu miasta. Nie tracimy czasu i pędzimy na spacer po mieście. Mamy wielki apetyt na iguany na drzewach, ale policja zamyka park o 18:00. Nie ma co zwlekać, odchrząkuję i zaczynam prosić o otwarcie parku. Objaśniam skąd przylecieliśmy i czego chcemy. Jeden pan policjant odmachuje informując, że nie chce problemów i się nie zgadza. Za to drugi jest bardziej podatny na moje płaczliwe wołanie i zgadza się otworzyć nam park, ale tylko na pięć minut. Robi się z tego ciut więcej.
Dalej mijamy najbardziej znane i ważne budynki w mieście i promenadą zresztą bardzo okazała idziemy wzdłuż rzeki do dzielnicy Santa Ana. Tu szukamy miejsca na małą kolację i coś do picia. Wracamy - część taksówkami, a część pieszo.
Dotarł do Guayaquil też Tomek, który dołącza do nas tylko na rejs po Galapagos. Spotykamy się na szybką odprawę i przepakowujemy swoje zimowe rzeczy do czarnych worków. Te pojadą do Quito, a my jutro: GALAPAGOS!
