Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Muszę stanąć na nogi, choć do formy idealnej mi sporo brakuje. Dzisiaj urodziny ma Maciej. Śpiewamy gromkie sto lat, a potem jeszcze przy pysznym śniadaniu (na które mi przyjdzie, póki co tylko popatrzeć) cała obsługa w tajemnicy niespodziance śpiewa sto lat przy torcie z naleśników.
Nie możemy odpuścić planów na zwiedzanie miasta, zatem po krótkiej regeneracji ruszamy na spacer do Dubrownika. Wiedzieliśmy, że w samo południe na placu za katedrą karmi się gołębie, zatem już o 11:45 siadamy przy studni w oczekiwaniu na spektakl. Nie ma czego żałować, bo zlatuje się tu naprawdę chmara ptaków, które łakomie wypatrują pana z wiadrem kukurydzy.
Robimy piękne zdjęcia, nagrywamy filmiki, a potem pocąc się przeokrutnie, bo straszny upał dzisiaj, idziemy w poszukiwaniu bramy prowadzącej do stacji początkowej kolejki linowej.
Znajdujemy ją bez problemu. Widoki z kolejki przepiękne, naprawdę nieziemskie.
Widać Dubrownik zamknięty w murach wyśmienicie. Wielka frajda z tej wycieczki, ale po zjechaniu wszyscy zgodnie przyznajemy, że najlepszym rozwiązaniem byłby teraz powrót na sjestę do hotelu.
Ja jeszcze słaba więc podsypiam, Olek też zmęczony funduje sobie drzemkę, a potem Maciej i Zosia wtuleni w siebie odsypiają upał.
Bez wielkiego entuzjazmu ruszamy ponownie do miasta. Musimy obejść mury miejskie. Wyglądały na tak imponujące z dołu, że trudno sobie odpuścić tę atrakcję. I rzeczywiście byśmy żałowali gdybyśmy nie weszli na mury. Widok zupełnie inny niż z dołu.
Lądujemy w porcie, gdzie kwadrans po 19 odpływa statek, właściwie żaglowiec. To nasz plan na zakończenie zwiedzania miasta.
Siadamy tuż przy kapitanie i mamy piękny widok na całą jednostkę. Świetny pomysł i kolejna bardzo trafna podpowiedź Pauliny.
Jeszcze wypada tylko coś zjeść. W wielu restauracjach odsyłają nas z kwitkiem, bo pełno i nie ma miejsc. Dopiero w jednej pizzerii kelner sympatycznie wstrzymuje nas na 10 minut, by znaleźć nam stolik. Pizza jest smaczna, a makaron znośny. Najedzeni wracamy do hotelu, choć szykuje się kolejna ofiara wirusa w rodzinie, niestety Jubilat.
