Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Sześć godzin różnicy robi swoje. Kiedy dotrę na śniadanie, większość grupy już jest po. Nie można tak po prostu przestawić się raz-dwa. Dzisiaj w planach zwiedzanie miasta.
Lima nie jest porywającą stolicą, do tego garua, czyli szaro-bura mgła, która otula miasto przez większość dni w roku. Ale my w świetnych humorach zaczynamy zwiedzanie najpierw od Placu Jose Martin. Tu wymieniamy pieniądze i pieszo maszerujemy na Plac Główny. Tu większy ruch, choć więcej tu miejscowych niż turystów.
W samolocie poza nami była tylko jedna grupa z Czech albo Słowacji. Zwiedzamy najpierw najważniejsze budynki w mieście z zewnątrz, a potem wchodzimy razem do katedry.
Kolejny punkt programu to Kościół Św. Franciszka z piękną biblioteką, cudnym dziedzińcem wewnętrznym i pięknie zachowanymi malowidłami i płytkami.
Niektórym zdarza się ziewać, inni już marzą o jedzeniu, tym bardziej że z klasztornej kuchni dobiega nas nęcący zapach obiadu klasztornego dla mnichów stale zamieszkujących to miejsce.
I na to mamy rozwiązanie — nieopodal w najstarszym barze w mieście zajmujemy dwa stoliki i próbujemy lokalnego koktajlu na bazie tutejszej brandy, czyli pisco sour. Koktajl przygotowany z pisco, soku z limonki, odrobiny cukru i spienionego białka z kropelką angostury smakuje wybornie. Tylko pojedyncze głosy negują smak pisco sour, większości jednak smakuje. Jest też przy okazji kawa, by podnieść trochę ciśnienie i dotrwać do końca dnia. W Polsce już noc, a tu dopiero popołudnie.
Aperitif był udany, to teraz nasz lokalny przewodnik po opisie moich oczekiwań cały dumny z siebie zaprasza nas do lokalnej restauracji słynącej z ryb i owoców morza. Jesteśmy jedyną grupą turystów pośród trzech pięter gości swojskich. Mamy zarezerwowany stolik i przekrój najbardziej typowych dań dla tego miejsca. Ceviche od razu podbija nasze serca, surowa ryba z cebulką, sokiem z limonki, kukurydzą i słodkimi ziemniakami smakuje wprost wybornie. Równie smaczne są kalmary, smażona ryba, ryż z owocami morza. Zajadamy się z wielką przyjemnością. Nawet osoby, które do tej pory bywały niechętne surowej rybie robią wyjątek i wcale nie żałują tej decyzji.
Po lunchu kontynuujemy zwiedzanie, ruszamy do Muzeum Larco, w którym zachwycają nas przepastne zbiory ceramiki datujące na 5000 lat. Nas urzeka także sam budynek muzeum, który obrośnięty jest wspaniałymi kwiatami. Roślinność tutaj jest cudna.
W drodze do hotelu mamy przystanek na klifie nad oceanem w Parku miłości. Robimy zdjęcia i jedziemy do hotelu.
Po krótkiej przerwie ruszamy na wspólną kolację do centrum handlowego położonego nad samym oceanem. Gościem specjalnym jest zaprzyjaźniona Polka — Monika, z która od lat pracuję w Peru, i której zawdzięczam tak naprawdę całą moją znajomość tego kraju z jego największymi smaczkami. Nie możemy się rozstać. Podczas kolacji wypytujemy Monię o bieżące sprawy w Peru. Dowiadujemy się o zaskakujących metodach zdalnego nauczania, staramy się wypytać o nastroje polityczne, ale Monia dyplomatycznie chce przemilczeć ten temat. Nie drążymy go zbytnio.
Wracamy pieszo do hotelu. Czas na krótką noc, bo jutro ruszamy bardzo wcześnie.
