Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
Jest kasza gryczana na mleku, jest twarożek ze śmietaną i są jajka. A potem ruszamy na trekking aklimatyzacyjny — mamy do przejścia różnicę wzniesień 400 m, na odcinku około 10 kilometrów. Przed wyruszeniem każdy z nas musi jeszcze odwiedzić obozowego lekarza, który mierzy nam saturację, czyli zawartość tlenu we krwi.
Ja czuję się doskonale, bardzo dobrze spałam, a saturację mam zdaniem lekarza jak astronauta, jest więc zielone światło do wspinaczki. Początkowo łatwy trekking przez zielone pastwiska zamienia się w trudne, strome i mozolne podejście. Potem jest jeszcze trudniej, bo pojawiają się osuwające się kamienie i skały.
Część grupy zawraca, ja z Włoszką i Szwajcarką dochodzimy do grani na wysokości 4022 m n.p.m., przewodnik stwierdza, że to idealna wysokość aklimatyzacyjna. Zatrzymujemy się więc na zdjęcia i przekąskę i wracamy do obozu.
Mimo zmęczenia, po lunchu, decyduję się jeszcze na kilometrowy spacer do pobliskiego jeziorka. Jest krystalicznie czyste i dość zimne — idealnie dla zmęczonych mięśni. To niesamowite uczucie zanurzyć się w turkusowej wodzie z widokiem na ośnieżone szczyty!
Wracam do obozu, bo dziś jeszcze lekcja wypiekania chleba w piecu tandoori. Jest pyszny taki gorący, chrupiący, dopiero co oderwany od ścianki pieca.
A potem szykowanie się na jutrzejszy wymarsz. Kilka osób z powodu choroby wysokościowej wraca pilnie do Osz. Tutaj nie ma już żartów! Musimy się przepakować — możemy zabrać ze sobą maksymalnie 15 kg bagażu, który wniosą dla nas konie. A my mamy przed sobą 6 godzin wspinaczki z naszego obozu na wysokości 3640 m n.p.m. do base camp na wysokości 4400 m n.p.m! Trzymajcie kciuki!
