Estera Hess — podróżnik, traveler, pilot wycieczek zagranicznych, explorer, lingwista. Smakosz kuchni świata, amator sportów motorowych. Łowca przygód egzotycznych, ekspert w planowaniu indywidualnych wyjazdów zagranicznych. Doradca przy wyborze kierunku wakacji.
O 8.00 rano zaczynamy nasze zajęcia z jogi. Najpierw Paulina i Maciej zadbali o to, żeby każda z nas powiedziała, co to dla nas znaczy bezpieczna przestrzeń, czego potrzebujemy, żeby czuć się dobrze w grupie i podczas naszej wspólnej praktyki.
Potrzebujemy braku oceniania, które „zawieszamy na płocie” przed zajęciami, wzajemnej tolerancji, uśmiechu i życzliwości. To z pewnością da się zrobić!
Maciej Łagodziński, jak samo nazwisko wskazuje, jest łagodnym człowiekiem, śpiewa spokojnym głosem mantry, uderza w misę, przechodząc między uczestniczkami, a jej dźwięk wibruje długo w powietrzu. Maciej uczy świadomego oddechu i uważności na własne ciało poprzez Hatha jogę.
Po zajęciach niektóre z nas wybrały się busikiem do pobliskiej Chanii – drugiego co do wielkości miasta na Krecie. Od nas z hotelu to zaledwie 30-40 minut jazdy. To okazja do lepszego poznania się. Chania to urocze miasto, nazywane przez niektórych małą Wenecją.
Chania to jedno z najstarszych ciągle zamieszkanych miast na świecie. Pierwszą osadę założyli w tym miejscu Minojczycy 3000 lat p.n.e. Cywilizacja minojska to pierwsza i najstarsza europejska cywilizacja, która kryje dla nas wciąż wiele tajemnic – minojskie pałace, charakterystyczna dla tej kultury ceramika, czy nieodczytane pismo przypominające egipskie hieroglify. Minojczycy przybyli na Kretę z terenów dzisiejszego Libanu. Była to cywilizacja matriarchalna, gdzie kobiety były kapłankami i pełniły ważne funkcje, a najwyższym czczonym bóstwem była Wielka Bogini.
W XIII w. Chanię zajęli Wenecjanie, którzy przebudowali osadę w stylu włoskim. Serce starego miasta stanowi port wenecki, do którego się udałyśmy.
Po drodze na nabrzeże obserwowałyśmy też jakie wpływy pozostawili w Chanii Turcy, którzy zdobyli miasto w XVII w. i przekształcili kościoły w meczety, wznieśli minarety i wybudowali łaźnie i fontanny.
Architektura Chanii jest eklektyczna, z fragmentami starych murów, wąskimi uliczkami z mnóstwem kawiarni i restauracji.
Kilka z nas zdecydowało się na przejażdżkę po Chanii bryczką zaprzężoną w klacz o imieniu Carmen, powożoną przez Stawrosa. To był dobry wybór – lekka bryza od morza, urocze zaułki, ważne miejsca pokazywane przez naszego woźnicę i stukot końskich kopyt o bruk miasta, w którym mieszkali niegdyś Minojczycy, Grecy, Rzymianie, Turcy …prawdziwy tygiel.
Potem zdecydowałyśmy pobiesiadować w jednej z portowych tawern. Kreta słynie z przepysznych owoców morza – były i mule i krewetki. Nie zabrakło też musaki, czyli zapiekanki przygotowywanej na bazie bakłażana, pomidorów oraz mielonego mięsa.
Wieczorem kontynuowałyśmy naszą praktykę jogową. Co może być lepszego niż joga na trawie, pod palmą, kiedy w uszach słychać szum pobliskiego Morza Kreteńskiego a wiatr łaskocze nas delikatnie, kiedy zamkniemy oczy… Zmęczenie odeszło a nasze ciała rozluźniły się. Powoli przechodzimy w tryb „siga siga”, co po grecku oznacza spokojnie, powoli, bez pośpiechu…i jest panującą tutaj na Krecie filozofią, która bardzo nam przypadła do gustu.
